Дэпэш Мод - Сергій Вікторович Жадан

– Ня ведаю.

– Ну, тады што-небудзь пра музыку ўвогуле. Пацягні час, каб ён не зарыентаваўся. Гэта галоўнае.

– Добра, – напружана кажа Вася і прыкладвае слухаўку да вуха. – Добры вечар.

– Як вас завуць? – цярпліва пытаецца вядучы.

– А навошта вы пытаеце?

– Ну, я ўсіх пытаю, калі хто дазвоніцца – як вас завуць.

– Праўда ўсіх? – удакладняе Вася.

– Усіх-усіх, – заспакойвае яго вядучы. – То як вас завуць?

– Ну, – пачынае гандлявацца Вася, – мяне завуць... А вас як завуць?

– Мяне?

– Так, вас.

– Ну, мяне, – какетнічае вядучы. – А, ладна, Бог зь ім. Што вы наагул хацелі?

– Ад каго?– зноў не разумее Вася.

– Ну, ад мяне.

– Што? – шэпча мне Вася.

– А я ведаю? – адказваю. – пагавары зь ім пра музыку. Галоўнае – пацягнуць час, разумееш?

– Разумею, – кажа Вася. – На, сам пацягні.

Ён тыцкае мне ў морду слухаўку, я ўдыхаю паветра і адчуваю як моцна слухаўка пахне кетчупам, так, нібы яе нехта доўга пхаў у вядзерца са спэцыямі, кетчуп проста сьцякае па ёй, мяне адразу ж пачынае выварочваць.

– Слухай, – кажу я Васю, – ты тут патрымайся, я пайду адалью. Галоўнае – сачы за мовай, не кажы лішняга! Ты зразумеў? – сачы за мовай! Не кажы лішняга! Сачы за мовай! – крычу я ўжо з сарціру.

– Алё, – нагадвае пра сябе вядучы. – Вы там яшчэ жывыя?

– Сачы за мовай, – хмура кажа яму Вася.

– Прабачце?

– І не кажы лішняга! – дадае Вася.

– То пра што вы хацелі пагаварыць?

– Ну, ня ведаю, – кажа Вася, – пра музыку.

– Пра музыку?

– Так. Пра «Дэпэш Мод».

– Цудоўна.

– Так? – зь недаверам перапытвае Вася.

– Цудоўна, – запэўнівае яго вядучы. – Вам спадабалася нашая праграма?

– Не, – гаворыць Вася.

– Чаму? – пытаецца вядучы.

– Мне, – спрабуе патлумачыць Вася, – не спадабалася пра шоў-бізнэс.

– Так-так, – гаворыць вядучы.

– Вы разумееце, – Вася доўга падбірае словы, цягнучы час, – я ня тое, што не люблю шоў-бізнэс, хоць, мабыць, усё-ткі не люблю.

– А «Дэпэш Мод» вы любіце? – здаецца, вядучы таксама вырашыў пацягнуць час.

– «Дэпэш Мод»?

– «Дэпэш Мод».

– Не, не люблю.

– Ну, то, можа, раскажыце нам якую-небудзь гісторыю? – ня хоча яго адпускаць вядучы.

– Гісторыю?

– Так. Якую-небудзь гісторыю.

– Добра, – згаджаецца Вася, – раскажыце.

– Не, – нэрвуецца вядучы, – гэта вы раскажыце.

– А чаму я? – насьцярожваецца Вася.

Тут і я вяртаюся, што там? паказваю на слухаўку, а, кажа Вася, мужык гісторыі расказвае, прыкольна, слухай, кажа ён мне, давай дадому правядзем тэлефон, такія рэчы можна рабіць.

– То як? – адгукаецца вядучы. – Як там з гісторыяй?

Вася запытальна глядзіць на мяне.

– Ды раскажы ты яму якую-небудзь гісторыю, – шапчу я, – а то ён не адчэпіцца.

– Пра «Дэпэш Мод»? – пытаецца Вася ў слухаўкі.

– Пра «Дэпэш Мод», – пагаджаецца вядучы.

– Добра, – кажа Вася, – я магу вам распавесьці адну гісторыю, але яна, як бы гэта сказаць...

– Ня надта прыстойная? – хіхікае вядучы.

– Не, – павольна кажа Вася. – Яна проста сумная. Расказаць вам сумную гісторыю?

– Але яна пра «Дэпэш Мод»? – на ўсялякі выпадак перапытвае вядучы.

– Ды пра «Дэпэш Мод», пра «Дэпэш Мод», – кажа Вася, – не хвалюйцеся. З чаго б я вам распавядаў не пра «Дэпэш Мод»? Але сумная.

– Ну, добра, – згаджаецца вядучы, – давайце вашую сумную гісторыю. Толькі каб пра «Дэпэш Мод», – строга дадае ён.

– Да, – кажа Вася, – пра «Дэпэш Мод». Я, калі вучыўся ў дзясятай клясе, у Чаркасах, то ў мяне быў сябра, не, ня так каб сябра, хутчэй проста аднаклясьнік, разумееце?

– Разумею, – проста кажа вядучы.

– І ён у прынцыпе нармальны чувак быў, нічым такім асаблівым не адрозьніваўся, вы разумееце пра што я?

– ...........

– Але ў яго фішка была.

– Фішка?

– Ну, да – фішка. Ён, разумееце, як бы гэта сказаць – вось вы тут казалі шоў-бізнэс - шоў-бізнэс, плятынавыя дзялы і так далей, ну, карацей, мы ўсе тады слухалі «Дэпэш Мод»...

– О, – радасна адгукаецца вядучы, здаецца, ён кроўна зацікаўлены ў публічнай любові да «Дэпэш Мод».

– Зьбіралі іхныя запісы, фоткі, плякаты, памятаеце?

– Так-так-так, – радасна квакае вядучы.

– І вось нехта з нас, я ўжо ня памятаю хто менавіта, падарыў яму на дзень народзінаў плякат Гэхана, разумееце?

Вядучы зноў радасна квакае.

– І вось ён, разумееце, ён у прынцыпе нармальны быў чувак, але ён павесіў у сябе ў сарціры гэты плякат і пачаў драчыць на Гэхана, уяўляеце?

– Як драчыць? – разгублена пытаецца вядучы. Відаць, ён не чакаў, што гісторыя будзе аж настолькі сумнай.

– Ну, так, – Вася ня ведае, як яму па тэлефоне паказаць, – пачаў ананізаваць на плякат Гэхана, уяўляеце?

– Які жах, – кажа вядучы. – А вы спрабавалі растлумачыць яму, што гэтага рабіць нельга?

– Спрабавалі, – кажа Вася, – але ў яго фішка была, разумееце? Ён гэтага нават ня ўтойваў – прыходзіў са школы, кідаў партфель у калідоры – і ў сарцір.

– А вы?

– Мы – не.

– Не, я не пра гэта.

– А, ну, што мы? Мы думалі, можа чувак так музыку любіць, можа яму гэты ваш «Дэпэш Мод» так падабаецца, што ён стрымацца ня можа, у прынцыпе што ж дрэннага, пагадзіцеся.

– Хрррррррррр, – хрыпіць вядучы.

– Але, разумееце, у чым справа – мы яму на нейкае наступнае сьвята прынесьлі запісы «Дэпэш Мод», думалі, ён усьцешыцца, падзякуе. А ён, ведаеце, што? Ён уключыў гэтыя запісы і гаворыць – што за гаўно вы прынесьлі? Гэта ж, кажам, той чувак, на якога ты штодня дрочыш, гэта ён сьпявае. Табе што, пытаемся, не падабаецца? Не, кажа ён, не падабаецца. І выключыў магнітафон. І больш ніколі «Дэпэш Мод» ня слухаў. Уяўляеце?

– Да, – разгублена гаворыць вядучы. Адчуваецца, што ён перавёў бы размову на нешта іншае, але на што ж ты яе пасьля ўсяго гэтага перавядзеш. – Ну, а далей што